فوت و فن

مدگردی

آگر تا حالا مجبور نبوده اید لباسی عجیب و غریب رو واسه یه شغل خاص بپوشید ما از شما یه سوال داریم: پولدار بودن چه حسی داره؟! اما واسه کسایی که تجربه اینجور کاری رو دارن و مجبور بودن موقع کار لباسای عجیب و دست و پاگیری رو بپوشن تجربه سخت و آزار دهنده ای بوده.
با این وجود یونیفورمایی که امروزه بعضی باید اونا رو در سرکار بپوشن در مقایسه با لباسایی که پدران ما مجبور بودن بپوشن بسیار بهتر و راحت تر بنظر می رسن.

در ادامه شما رو با ۶ شغل شناخته شده امروزی که در گذشته فرد باید واسه تصدی اونا لباسای عجیبی می پوشید آشنا می کنیم.

۶- در گذشته تلفن و میز منشیا به بدن اونا وصل می شد

در چندین دهه گذشته کار منشیا بازم جوابگویی به تلفن، برنامه ریزی کارای رییس و خوشرو بودن با ایشون و ارباب مراجعه بوده.
در طرف مقابل لباس این منشیا در طول چند سال تفاوتای زیادی رو تجربه کرده که براتون غیرقابل باور میشه. امروزه دیگه دوران گیرهای سر، لباسای زیر مخصوص، کت و دامن و کفشای پاشنه بلند واسه منشیا گذشته س. منشیای امروزی فقط به یه پیراهن دکمه دار و کفشایی که انگشتان پا رو بپوشونه نیاز دارن و حتی روزای جمعه این قانونا هم ندیده گرفته می شن.

صد سال پیش، جوابگویی به تلفن لازمه به کار گیری یکی از اولین دستگاه های بدون نیاز به دست (hands-free) بود. این وسیله حسی مانند چسبیدن به باجه تلفن داشت. اولین تلفن بدون نیاز به دست حدود ۳ کیلوگرم وزن داشت که به وسیله یه تسمه به کمر و شونهای منشی بیچاره وصل می شد و ایشون تموم روز رو باید در حالی که روی یه شونِه اون پایه تلفن یا دهنی اون و روی شونِه دیگه گوشی اون قرار داشت به تلفنای زیاد جواب داده و در موضوعات جور واجور با افراد صحبت می کرد.

هر چند باور وجود این وسیله واسه مردم امروزی خیلی سخت میشه اما در اون زمان اینجور وسیله ای بهترین وسیله واسه بالا بردن سرعت و بازدهی زنان شاغل در ادارات و شرکتا به حساب می رفت. علاوه بر این در اون دوران به کار گیری میزهای کار متحرک هم رواج داشت. نکته باحال این که این میز کار سیار روی یه شاسی چهارچرخ گذاشته شده بود و فرد پس از قرار گرفتن در پشت میز به کارش مشغول می شد و یه نفر دیگه مسئول حرکت دادن این میز سیار بود. کار این فرد که مانند راننده عمل می کرد حرکت دادن میز کار سیار در اتاقای جور واجور و راهروها بود.

در اون دوران صاحبان کار و کاسبی به هر وسیله ای متوسل می شدن که کارکنانشون بیشترین بازده و کارآیی رو در سرویس دهی در مدت زمان مشخص کاری داشته باشن. وسیله دیگری که بدین منظور مورد استفاده قرار می گرفت لامپی روی سر بود که برخلاف امروزه که واسه کارگران معدن و آتیش نشانان کاربرد داره در اون دوران بیشتر به وسیله کارمندان بخش بایگانی ادارات دولتی و شرکتا استفاده می شد.

این لامپا به زنان بایگان و آمارگر ادارات دولتی اجازه می داد که در اتاقای تنگ و تاریک بایگانی همه چیز رو خوب دیده و یادداشت کنن. ماموران دولتی فهمیده بودن که قرار دادن لامپ در این فضاهای تاریک بیشتر از ۲۰٫۰۰۰ دلار هزینه داره.
به خاطر همین عزمشونو جزم کردن از لامپای دستی که روی سر فرد نصب می شد و ارزون تر بود استفاده کنن.

۵- لباسای قدیمی فضانوردان بسیار خنده دار بودن

فرض کنین شما در دهه ۱۹۵۰ قرار داشته و می خواید که در رقابت سفر به فضا به آمریکا کمک کنین اما از دید جسمی و ذهنی واسه این کار مناسب نیستین. هیچ اشکالی نداره و شما می تونین دستگاه تست کننده لباس فضانوردی رو امتحان کنین و هم وظیفه خود در قبال کشورتون رو انجام بدین و هم لباس خنده داری رو پوشیده و کمی سرگرم شید. مثلا لباس فوق همون لباس فضانوردیه که نیروی هوایی آمریکا موقع پیشرفت راکت ایکس ۱۵ واسه سفر به فضا تولید کرده بود.

بعد از یه مدت این لباسا در قسمت آرنج تا شد اما کلاهخود بازم بزرگ و سنگین موند و بیشتر مثل لباسایی شد که محققان و محققان امروزی موقع آزمایش روی بیماریای خطرناک و مسری می پوشند.

این لباسا با گذشت زمان کوچیک تر و سبک تر و البته مفیدتر شدن تا این که به شکل امروزی خود بسیار نزدیک شدن. شاید نبود جنب و جوش کافی واسه فضانوردی که این لباسای بزرگ و عجیب و غریب رو به تن داشت باعث شد که مهندسان از خلاقیت خود استفاده کرده و در این راه هزاران بار با شکست مواجه شن. بعد از یه مدت اونا عزمشونو جزم کردن که از یه محفظه گرد توخالی که جای دست و پا در اون تعبیه شده و حرکت کردن با اون بسیار آسون تر بود استفاده کنن.

۴- جلیقهای ضد گلوله قدیمی نیروهای پلیس اونا رو به افراد شروری مثل هل بووی (Hellboy) تبدیل می کرد

افراد پلیس وقت و انگیزه لازم واسه فکر کردن به قیافه هاشون هنگام پوشیدن این جلیقهای خنده دار رو نداشتن. اما اگه این افراد کمی به قیافه خود در این جلیقها نگاه می کردن مطمئنا دیگه به پوشیدن دوباره اون فکر نمی کردن.

این جلیقهای ضد گلوله باحال واسه دوران جنگ جهانی اول هستن و انگار در اون دوران لوازم بسیار عالی و پیشرفته ای به حساب می اومده ان. البته نسخه های متفاوت و مختلفی از این  لوازم وجود داشت. در همون دوران سربازان لباسا و یا کلاهخودهای خاصی می پوشیدند که امروزه معمولا در صحنه های فیلمای ترسناک دیده می شن.

نسخه های تازه تر هم در عجیب بودن و بیروح بودن دستکمی از گونه های اولیه نداشتن. بعد از شروع جنگ جهانی دوم این لباسا شکل لباس فیلم «درنده» (Predator) به خود گرفتن. لباسی که در پایین می بینین واسه مراقبت از خلبانان طراحی شده بود. نسخه های زیادی با یا بدون به کار گیری زره فلزی مورد آزمایش قرار گرفتن اما همه اونا بعد از یه مدت کنار گذاشته شدن.

۳- انگار پلیسا تجهیزاتشان رو از کارآگاه گجت گرفتن

افسران پلیس جذاب به نظر می رسن و مطمئنا شمام مانند همه در دوران کودکی علاقه خاصی به ظاهر و یونیفرم اونا داشتین. البته یونیفرما و مخصوصا نشانا و لوازم افراد پلیس در جاهای جور واجور تفاوتایی با هم داشتن. اما در گذشته نیروهای پلیس وسیله ای به نام «سیلی زن» (slapper) داشتن که در دهه ۱۹۳۰ جانشین باتومای خطرناک شد.
این وسیله از پلاستیک ساخته شده بود تا اندازه آسیب وارد شده به فرد رو کم کنه.
ادعا می شه که این وسیله به وسیله رییس پلیس منطقه ایندیاناپولیس ساخته شده.

دو سال بعد و در سال ۱۹۳۵ یه وسیله تهاجمی بدون گلوله اختراع شد که در واقع یه دستکش بود که با سیمی به یه باتری وصل می شد.
این دستگاه شوک دهنده قدیمی واسه فردی که ازش استفاده می کرد هم به اندازه کسی که با اون لمس می شد خطرناک بود.

این وسیله در واقع واسه از پای درآوردن آشوبگران به انسانی ترین روش ممکن طراحی شده بود که به نظر می رسه دستگاه نامبرده در این موفقیت چندانی نداشته است. دستگاه نامبرده تا ۵٫۰۰۰ ولت جریان الکتریسیته تولید می کرد که در مقایسه با شوکرهای ۵۰٫۰۰۰ ولتی امروزی بسیار انسانی تر به نظر می رسه. البته این وسیله واسه کشتن افراد طراحی نشده بود و با دکمه ای می شد جریان الکتریسیته رو در اون وصل و یا قطع کرد.
هم اینکه در لایه داخلی دستکشا لایه ای عایق قرار داشت که خود افراد پلیس رو در مقابل تماس با جریان قوی الکتریسیته محفوظ نگه می داشت.

در آخرین تلاش واسه واسه مقابله با آشوبگران سپرهایی فلزی بزرگ و هلالی در شیکاگو تولید شد که افراد پلیس باید موقع آشوب یا وارد شدن به ساختمانای محل سکونت افراد شرور و خطرناک روبروی خود می گرفتن. حتی این سپرها خاصیت ضد گلوله هم داشتن تا مراقبت بیشتری از افراد پلیس داشته باشه.

در همین شهر و در همون دوره مسئولان پلیس عزمشونو جزم کردن کاری کنن که ماشینای دیگه خیلی سریع متوجه ماشین پلیس شن. به خاطر همین نیروهای پلیس ماشین هاشون رو به علائم نئونی بسیار بزرگی مجهز کردن که روی اونا با حروف بزرگ نوشته شده بود «پلیس» (police) و ماشینای دیگه با دیدن اونا سریع می فهمیدن که باید با اون همکاری کرده  و راه رو واسه ایشون باز کنن.

۲- عکاسان سیار قیافه ای مثل اشباح داشتن

عکاسی در دوران قدیم همیشه فرد رو به سمت تاریکی جهت می داد. وقتی که پدربزرگا و مادربزرگامون میخواستن تصاویری از زندگی خود جفت و جور کنن شرایط خیلی سریع ترسناک می شد.
عکاسان از روشی استفاده می کردن که هیج گاه تصویر خودشون در عکسی که می گرفتن ظاهر نشه.

قبل از دوران عکاسی دیجیتالی، تلفنای هوشمند یا حتی دوربینای پولارویید، عکاسان سیار، خبرنگاران و روزنامه نگارا موقع تولید عکسای فوری  انتخابای بسیار کمی داشتن. واسه بالا بردن سرعت ظهور فیلم، این افراد همه لابراتوار عکاسی خود رو هم به همراه داشتن و همه لوازم لازم رو روی پشت خود حمل می کردن. این تاکتیک به عکاسان امکان می داد که از رقبای خود جلوتر بوده و به محض گرفتن عکس بتونن اونو چاپ کنن. بدین منظور اونا از ابتکارات مختلفی از دوربینای پوشیدنی تا داشتن اتاق تاریک ظهور فیلم همراه خود استفاده می کردن.

۱- کلاه های مهمانداران خطوط هوایی در دهه ۶۰ به ماشینای پرنده آینده شباهت داشت

در دهه ۶۰ میلادی یه طراح لباس ایتالیایی به نام امیلیو پوچی با الهام از کارتون “The Jetsons” یونیفرمی عجیب، باحال و آینده نگرانه رو واسه مهمانداران خطوط هوایی به وجود آورد. این کلاهخودهای حبابی قرار بود مدل موی پیچیده مهمانداران رو موقع حرکت از فرودگاه به سمت هواپیما در مقابل باران مراقبت کنه.
اما این کلاهخودها که شباهت بسیار زیادی به تنگ ماهی داشتن بعد از مدت کوتاهی استفاده ترک برمی داشتن و به کار گیری اونا هم ضرورت زیادی نداشت.

اما با این وجود پوچی بازم به دنبال نوآوری در این بخش بود و بعدا لباس مخصوصی رو واسه مهماندارن طراحی کرد که به اون «اَیر استریپ» (Air Strip) گفته می شد.